Klanken uit 1968

Info

Geen enkel decennium in de twintigste eeuw spreekt zo tot de verbeelding als The Swinging Sixties. 1968 was daarbinnen een bijzonder jaar. Terwijl kleuren en psychedelica hoogtij vierden, vertoonde het idealisme van de tegencultuur langzaamaan de eerste barstjes: Martin Luther King werd vermoord, sommigen preekten het gebruik van de harde hand om tot de revolutie te komen en er trok een —  bij momenten gewelddadige — golf van studentenoproer over het westen. The summer of love leek, voor zover het al geen fata morgana was, voorbij.

Muzikaal was het zonder twijfel een grand cru-jaar: The Beatles verrasten vriend en vijand met een eclectische dubbelelpee in een maagdelijk witte hoes. The Stones zetten met Beggars Banquet een nieuwe fase van hun carrière in. Sydd Barret stapte, door drugs geknakt, uit Pink Floyd en met de toetreding van David Gilmour belandde de band geleidelijk in de vorm waarin ze hun grote successen zouden bereiken. Nina Simone toonde zich steeds politiek geëngageerder in haar werk. Jimi Hendrix speelde met het geleende All Allong the Watchtower de sterren van de hemel, terwijl Bob Dylan zich in stilzwijgen hulde in het idyllische Woodstock. Datzelfde jaar debuteerden zijn vrienden van The Band met Music from the Big Pink en zetten zo mee de populariteit van rootsmuziek in gang. Leonard Cohens eind 1967-uitgebrachte debuutalbum bracht rustige poëzie binnen op vele studentenkamers. Dichter bij huis was Jazz Bilzen het epicenter van de popmuziek. Redenen genoeg om dit boeiende muziekjaar te onderzoeken.

Cultuurhistoricus Niels Klerkx blikt terug op wat er zich muzikaal afspeelde in 1968, tussen het positivisme en idealisme van de Flower powerbeweging en de desillusie die zich begon aan te dienen.

Deze lezing kadert in een reeks van drie, waarbij op 11/10 Vincent Stockx het jaar 1968 chronologisch overloopt, en op 25/10 Johan Sanctorum specifiek de studentenrevolte behandelt.

Bron: UiTinVlaanderen.be